Of gott til að vera satt

Afskaplega áhugaverð frétt er nú á mbl.is þar sem vitnað er til skrifa Gísla Tryggvsonar á vef hans þar sem hann veltir upp þeirri spurningu hvort réttlætanlegt sé að neytendur greiði oft fyrir sama afnotaréttinn að tónlist eða mynd.

Þar segir hann að þegar hljóm- eða mynddiskar eyðileggist - ekki síst diskar með barnaefni - sé það „ekki bara vandamál neytenda enda er „varan“ sem maður kaupir ekki bara diskurinn; hann er bara eins konar fylgihlutur til þess að njóta megi tónlistarinnar eða myndarinnar“.

Enn fremur segir í fréttinni (og á vef Gísla sem ég finn ekki):

Rökin eru þau að langstærsti hluti verðsins fyrir slíkan disk er fyrir afnotarétt að hugverkinu og öðrum höfundarétti á innihaldinu. Mjög lítill hluti verðsins er gjald fyrir hinar áþreifanlegu umbúðir, diskinn, eða afgreiðslu hans. Um þetta mætti e.t.v. semja með heildarsamningum við samtök höfundaréttarhafa tónlistar og myndefnis.“

Það mætti svo sem heimfæra þetta líka upp á bækur og tölvuleiki en ég sé ekki fyrir mér að þessi frumlega hugmynd eigi upp á pallborðið hjá samtökum höfundarrétthafa, hvað þá útgáfufyrirtækjum sem treysta eflaust á þessa rýrnun. Ekki nema að gjald fyrir hvern disk hækki á móti. Og hver vill það?

Svo má líka velta fyrir sér útfærslunni á þessari hugmynd. Hvað ef tiltekinn diskur er uppseldur og verður ekki endurútgefinn? Mætti ég þá velja mér einhvern annan disk (höfundarverk)? Yrði hann ekki að vera sambærilegur eða á sambærilegu verði. Og yrði það á verðlaginu í dag eða þegar hann var keyptur upphaflega? Og hvað með allan peninginn sem fer í umslagið, hönnunina?

Þetta er skemmtilega geggjuð hugmynd og líklega of góð til að verða að veruleika.

Athugasemdir

[Byggingaverkamaður (IP-tala skráð) 27.2.2007 kl. 11:33]

    Mér finnst þessi hugmynd alveg snilld. Að maður þurfi aðeins að kaupa höfundarréttinn einu sinni.

    Hugsið ykkur þá sem eiga allt Bond safnið á VHS - Þurfa að borga höfundarréttin aftur fullu verði til að fá hann á DVD !?!?!

[Gísli Tryggvason (IP-tala skráð) 27.2.2007 kl. 12:36]

Vefur talsmanns neytenda finnst á www.tn.is.

[Kári Harðarson, 27.2.2007 kl. 15:30]

Microsoft selur réttinn til að nota hugbúnað aðskilið frá gagnamiðlinum sem hugbúnaðurinn er afgreiddur á.  Þetta hefur verið þannig nokkuð lengi og er algerlega rökrétt og til fyrirmyndar.

Ég myndi vilja skila inn öllum VHS spólum og CD diskum sem ég hef keypt til förgunar gegn því að hafa aðgang að því sem á þeim var.

Stofan yrði miklu snyrtilegri!

 Bókunum get ég reyndar þegar fargað, þær eru allar á bókasafninu

[Sviðsmaður (IP-tala skráð) 1.3.2007 kl. 15:27]

Nintendo eru í svipuðum pælingum. Þeir sem kaupa sér nýju Wii-leikjatölvuna komast í gegnum hana á vef hjá þeim þar sem þeir eru smám saman að gera aðgengilega alla leiki sem hafa komið út á gömlu tölvunum þeirra fjórum, líka Sega-tölvunum og fleirum. Ekkert smáræði af frábærum leikjum.

Allavega, þegar notandi hefur greitt fyrir leik getur hann halað hann inn á tölvuna sína. En síðan getur hann eytt honum út til að búa til pláss og Nintendo-vefurinn man alltaf að hann hefur keypt leikinn. Notandinn kaupir hann s.s. einu sinni og hefur aðgang að honum (í gegnum þessa ákveðnu tölvu sem var notuð í kaupunum) fyrir lífstíð. 

Þeir kunna þetta í Japan. 

Ítarefni fyrir þá sem eru að spá í verði: ég held að elstu leikirnir séu á fimmhundruð kall, Super Nintendo á áttahundruð og 64 á þúsund. Veit ekki hvernig þetta verður með Gamecube.

[Jens Guð, 5.3.2007 kl. 00:16]

Í dag geta allir kóperað diskana sína til öryggis.  Ef orginalinn skemmist er það bara allt í góðu.

Verra þykir mér hvað oft ég hef borgað fyrir sömu plöturnar.  Ég er á sextugsaldri og var drjúgur í plötukaupum á áttunda áratugnum.  Á fyrri hluta áratugarins voru 8 rása segulbönd vinsæl í bílum. Jafnframt urðu quatraphonic-plötur vinsæl bóla.

Í sumum tilfellum byrjaði ég á því að kaupa venjulega vinyl-plötu. Fyrst í mónó.  Síðan aftur í steríó.  Svo fór maður að eltast við stelpur á rúntinum.  Þá var platan keypt í formi 8 rása spólu.  Síðan kom quardaphonic útgáfan á markað.  Það var ekki annað hægt en upplifa plötuna í því formi.

Fyrir þá sem eru of ungir til að kannast við quadraphonic dæmið þá var það feróma (steríó = tvíóma).  Eftir að það form leið undir lok ásamt 8 rása bílasegulböndunum komu á markað "remasteraðar" plötur með betri hljómgæðum.

Svo komu geisladiskarnir á markað á níunda áratugnum.  Næsta skrefið voru "digital remasteraðir" diskar.  Þessu næst endurútgáfur með aukalögum.  Og nýjasta dæmið eru pakkar með DVD aukaefni.

Þegar upp er staðið er ég búinn að kaupa sömu plöturnar 8 sinnum!

Hössi, hvað er þú annars að gera í músík í dag?  Þig rámar kannski í að við tókum stundum lagið á Wall Street í gamla daga.