Enn af Tom Waits

Í Morgunblaðinu í dag er að finna listapistil eftir mig um nýju Waits plötuna, eða réttara sagt plöturnar því að hér er um þrjár fullgildar plötur að ræða. Ég fer ekki ofan af því að þetta er djöfulli góður pakki og eins og mér fannst Waits vera að mála sig út í horn á Real Gone er hann aftur kominn betri en nokkru sinni fyrr.

Eins og kom fram í pistlinum er á fyrstu plötunni að finna lagið "Road To Peace" sem verður að teljast það allra pólitískasta sem Waits hefur látið frá sér. Í laginu vitnar hann meðal annars í fyrrum utanríkisráðherra Bandaríkjanna og friðarverðlaunahafa Nóbels, Henry Kissinger, sem sagði eitt sinn: America has no friends, it has only interest. Þessi orð öðlast svolítið framhaldslíf eins og ástandið er í dag.

N.b. Lagið er að finna í spilaranum mínum hér til vinstri.

Það sem mér finnst skemmtilegast við þessa plötu er að með henn virðist Waits horfast í augu við upphafs ár sín sem hann hefur hingað til reynt að forðast eins og heitan eldinn, bæði í efnistökum og litavali. Ég finn alla vega fyrir svolítið fyrir því á Bawlers hlutanum sem er bæði lágstemmdur og leikrænn.

Kvikmyndaleikstjórinn Jim Jarmusch sagði eitt sinn að Tom Waits væri fyrst og fremst ljóðskáld en síðan tónlistarmaður. Það er nokkuð til í því. Waits er einn þeirra tónlistarmanna sem er óhræddur við að láta orðin sveigja laglínuna og hann á margar ljóðlínur sem eru alveg hreint magnaðar, eins og þessi í "The Fall of Troy": It´s the same with men as with horses and dogs / Nothing wants to die.

Myndi sóma sér vel í Hávamálum ... hinum dekkri!